Θλίψη, πόνος, συγκλονισμός για την απουσία σου! Και μέσα στο θρήνο και το μοιρολόι το "γιατί" ακούγεται πιο δυνατά ακόμη κι από το κλάμα. Η συγκίνηση αφόρητα ασφυκτική. Τα δάκρυα δεν συγκρατούνταν ακόμη και από τους πιο ψύχραιμους. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τον ανείπωτο πόνο από την απουσία σου.
Θα μου επιτρέψεις να απαγγείλω μερικούς στίχους που με ενέπνευσε η καλοκαιρινή σου απουσία.
Κι απόψε μόνος άγγιξα τη σιγαλιά του δρόμου,
μ΄ ένα λεβάντε να κρατά της νύχτας το σιγόντο
καθώς των πεύκων γαργαλά τις φυλλωσιές,
σε ξαναθυμήθηκα στων αστεριών το φόντο
και τ΄ άδειο το στρατί μου γέμισε δροσιές.
Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου
κι ας είμαι μόνος μου στην άκρη της χαράς
να γεύομαι το χάδι σου που νοητά τ΄ αφήνεις
στα κλειστά τα βλέφαρά μου,
ταξίδι ατελείωτο του νου και της καρδιάς
και τα άρθρα σου που αλλού κορίτσι μου τα δίνεις.
Δεν είσ΄ εδώ να μοιραστείς μαζί μου τους ψιθύρους
από το κύμα σαν φιλά τη γη του αλωνάρη,
τους στίχους που γεννά το φως του φεγγαριού
σιμά στη μελωδία του βραδινού βαρκάρη,
για κείμενα που γίναν φως καλοκαιριού.
Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου
κι ας είμαι μόνος μου στην άκρη της χαράς
να γεύομαι το χάδι σου που νοητά τ΄ αφήνεις
στα κλειστά τα βλέφαρά μου,
ταξίδι πονεμένο του νου και της καρδιάς
και τα άρθρα σου που αλλού κορίτσι μου τα δίνεις.
Δεν είσ΄ εδώ να ξαναμπείς στου δειλινού το χρώμα,
με τ΄ ουρανού το πορφυρό να συμβολίσεις πάθος
πάνω στη λαχτάρα για ένα σου φιλί,
ν΄ αλλάξεις το μοιραίο μου και πιο μεγάλο λάθος
που ήσουν και μ’αφησες χωρίς «ΚΑΘΡΕΦΤΗ» και χωρίς ανατολή.
Αφιερωμένο στην Αριάδνη που έφυγε για διακοπές και μας άφησε μόνους και έρημους να ασχολούμαστε με την… ΕΜΜΕΛΕΙΑ.
