Εδώ και πολύ καιρό ο ανιψιός μου με έχει πρήξει να του αγοράσω ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι. Επειδή του έχω μεγάλη αδυναμία και δεν θέλω να του χαλάω χατίρι, αποφάσισα να του το κάνω δώρο.
Το πρόβλημα ήταν πως ο ανιψιός μου είναι μόνο 10 ετών και είναι ανώριμος για ένα τέτοιο παιχνίδι που κρύβει και κάποιους κινδύνους, αλλά και δεν έχει την στοιχειώδη κατάρτιση που απαιτεί ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι.
Τα οικονομικά μου πάνε καλά, η γκρίνια του μέρα με τη μέρα μεγάλωνε και έτσι πήγα και του το αγόρασα.
Με χαρά ο μικρός Παναγιωτάκης πήρε το τηλεκατευθυνόμενο του, πήγε στην πλατεία Ελευθερίας και προσπάθησε να το απογειώσει. Μπορεί όμως να απογειωθεί αεροπλάνο στην πλατεία Ελευθερίας; Που να το μπορεί να το καταλάβει αυτό ο ανιψιός μου.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Τέσσερα άτομα χτυπήθηκαν κατά την απογείωση και η πτώση του μετά από πτήση λίγων δευτερολέπτων έσπειρε την καταστροφή.
Τώρα ο μικρός μου ανιψιός τα έχει βάλει και μαζί μου γιατί λέει πως εγώ φταίω που του το αγόρασα και πως εγώ φταίω που αυτός δεν μπόρεσε να το πετάξει. Τι σου είναι όμως τα παιδιά;
p.s. Αν και είναι άσχετο, τώρα θυμήθηκα κάποιες τοπικές εφημερίδες που σαν το αεροπλανάκι του ανιψιού του Παναγιωτάκη «πετάνε» για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Όλα αυτά γιατί κάποιοι εμπιστευόμαστε μικρά άμυαλα παιδιά, παιχνίδια που δεν ταιριάζουν ούτε στις γνώσεις τους, ούτε στην κατάρτιση τους, ούτε στην ωριμότητα τους και αποδεικνύονται στο τέλος και αχάριστα.
